Als ogen elkaar ontmoeten
Een blik wordt beantwoord
Bevraagd
Ontstaat er een ik
Een jij
Een wij
Krijgt het zinloze betekenis
Wordt een bestaan verankerd
Een mens geworteld
Leven als Belg in Nederland, daar koos ik voor toen ik in 1990 de stap maakte om stage te gaan lopen op de Mark, Centrum voor Kinder-en jeugdpsychiatris in Breda. En ik besloot te blijven. Na mijn opleiding psychologie aan de Katholieke Universiteit van Leuven stroomde ik meteen door naar een psychotherapie opleiding voor kinderen, jeugdigen en hun gezin. Inmiddels zijn we 28 jaar verder, ik ben nog steeds blij met de keuze die ik destijds maakte voor het vak als klinisch psycholoog en de manier waarop ik dat graag uit wil voeren. Het werken met (zeer jonge) kinderen en jeugdigen bracht als vanzelfsprekend mij dichter bij de volwassenen die daarbij horen.
Ik hou van mijn vak omdat het daarin steeds weer gaat over verwondering, interesse in wat de ander bezighoudt en de kunst verstaan van elkaar ‘echt’ zien. Om dan van daaruit samen op weg te kunnen gaan naar waar die ander zou willen komen. Ik ben erg geïntrigeerd door de complexiteit van interpersoonlijke ontmoetingen, van elkaar ontmoeten maar soms ook helemaal niet vinden of verliezen en dan weer terug vinden. In het hier en nu werken aan een veilige en stabiele fundering, breukvlakken onder ogen zien en nieuwe bruggen bouwen. Hechtingsgerelateerde problematiek en de impact van trauma vaak doorheen meerdere generaties heeft mijn specifieke aandacht.
Ik wil me in de komende jaren nog meer richten op het verder ontwikkelen van een integratief hulpaanbod voor kind en verzorgers/ouders samen in behandeling. Geen schotten meer in dit hulpaanbod: kom je als ouder met zorgen over je kind en ontstaat tijdens dat proces een verlangen naar groeikansen bij jezelf als volwassene dan maken we daar ruimte voor, heb je als volwassene een eigen hulpvraag maar leven er ook vragen bij je op vlak van ouderschap of gerichte hulp voor je kind(eren) dan zoeken we ook daar een antwoord op.